Koh Mook is een eilandje die, in tegenstelling tot Kog Ngai en Koh Kradan, wel bewoond is. Er zijn enkele weggetjes (al dan niet verhard) en daarlangs staan her en der huizen/paalwoningen verspreid. De levensomstandigheden van die mensen valt in geen enkele manier te vergelijken met die van ons. Het is er vuil, warm en ze leven praktisch buiten. De kippen lopen overal rond en hier en daar zieje een megagrote spin (groter dan mijn hand!) in zijn web hangen tussen de planten... Er zijn ook enkele winkeltjes die voorzien in de basisbehoeften (voornamelijk van toeristen) en een paar hutjes die de visvangst van die dag verkopen. De mensen zien er gelukkig uit en wanneer je ernaar vraagt, zouden ze absoluut niet willen in een grote stad of aan land wonen.
De eerste twee dagen op dit eiland hebben we gelegen en gelezen (een dikke vette neh!). Een klein restaurantje, gemaakt op houten steigers die tegen een rots aan plakte, voorzag in onze dagelijkse nood aan Thaise specialiteiten. Heb ik al gezegd dat het eten hier MEGALEKKER is? Wel soms zodanig pikant dat m'n ogen ervan tranen en dat m'n lippen driedubbel zo groot worden, maar soit. Zelf in ons semi-verlaten hotel is het eten om verliefd op te worden. Ik at elke avond hetzelfde: gele curry soep met kip en aardappelen.... Pikant maar to die for! En 's morgens een pannekoek (vergeet het idee dat je hebt van een Belgische pannekoek, hier zijn ze een halve centimeter dik, megaluchtig en overgoten met honing... oh my god!) met fruit en een koffietje. Nomnomnom!
Onze voorlaatste dag op Koh Mook, beslisten we om met een kayak naar de Emerald Cave te gaan. Ze hadden ons gezegd dat je bij laag water erdoor kon kayakken en dat vond ik een véél beter idee dan in de pikdonkerte 70 meter (!!!) te zwemmen achter een gids met een lampje... Je moet dus weten dat ik absoluut NIET aan de zee ben, laat staan om erin te zwemmen. Dus ik al wakker liggen de nacht voordien van het feit dat ik 45 minuten ging moeten kayakken in semi-open water, om dan door een 70 meter lange, pikdonkere grot te gaan om naar een ingesloten strand te gaan kijken... Waarom had ik sweety ook alweer op de hoogte gebracht van dat strand? Exactly, om mijn angsten te overwinnen. Goed, wij achter een lampje naar het lokaal duikcentrum en dan die kayak in. Ik zodanig geconcentreerd om op de snelste manier tot aan die grot te raken, zodanig mijn best aan het doen om absoluut niet in het water te kijken, maar al bij al viel die tocht wel mee. Toen kwamen we aan die grot, die er eigenlijk niet zo imposant uitziet van buitenuit. Okay, lichten aan en naar binnen. Eerst en vooral moesten we enkele zwemmers (inclusief gids met licht) ontwijken om dan, eenmaal er voorbij, tot de conclusie te komen dat ons net aangekocht lampje, het kleinste pislichtje ooit was! Gelukkig was het absoluut niet zo ver en zagen we al snel licht aan het einde van de grot. Waar we terechtkwamen was surreëel: een strand, ingesloten door de steilste rotswanden, bedekt door een weelderige en exotische plantengroei, vlinders die dichtbij fladderen en in de hoogte van de rotsen een arend die aan het rondcirkelen is op zoek naar een prooi. Dat allemaal en een 50-tal Chinezen die luidkeels van het zicht aan het genieten waren... Seriously?! Een tiental minuten later zwommen diezelfde Chinezen in een treintje terug naar hun boot en kon de omgeving bewonderd worden in z'n ware schoonheid en stilte.
De weg terug naar buiten was nochtans heel simpel volgens een Amerikaans koppel die simultaan met ons wou vertrekken. We hadden zelfs geen lichtje nodig zei de man, gewoon de andere kant opvaren als je ergens tegenaan botste. Dan kende hij ons nog niet, want wij zijn na deze wijze woorden gestrand in die grot, met ons pislichtje aan nota bene, op de eerste de beste zandbank die we tegenkwamen! Gelukkig konden we ons snel herpakken en de juiste richting uitgaan dankzij het koppel die toch besloten had om ons gade te slaan (en misschien wel een beetje met ons te lachen...).
De laatste dag gingen met twee Italianen (Pamela en Mateo) mee op snorkeltrip naar Koh Kradan (een eilandje die dicht bij Koh Mook ligt) met een longtailboat. Ik moet het jullie niet zeggen zeker dat een slapeloze nacht hieraan vooraf ging? Ik die van een boot, die ligt te dobberen boven een koraal, in het water zou gaan snorkelen... Zonder de (dacht ik toch) gegarandeerde paniekaanval, ging dit niet gebeuren! Kon ik gewoon meegaan en op de boot blijven zitten met mijn boekje terwijl zij lustig gingen gaan snorkelen? Neen, dat zou niet eerlijk zijn tegenover sweety (remember the zipline?). Ik moest en zou het proberen! Dus ik, een reddingsvest aan, die duikbril en snorkel op m'n kop en via een trapje aan de romp van die boot in het water, mezelf krampachtig vasthoudend aan mijn wederhelft, terwijl ik mijn zwemvliezen aandeed. Ik kreeg aan de ene kant een touw, die aan de boot vasthing, in mij hand en aan de andere kant de arm van mijn vent... De eerste keer dat ik naar beneden keek, zwom er op dat moment zo'n kleine nieuwsgierige vis net tegen die bril! En ik maar verschieten! Uiteindelijk ben ik gans de tijd kalm gebleven en heb ik zelf even aan een langer touw gehangen. TROTS! Later op de dag zijn we nog van aan het strand naar een koraalrif gezwommen en hebben we daar nog even gesnorkeld (wel met reddingsvest aan en hangend aan mijn wederhelft z'n arm). Hopelijk heb ik nu die angst wat overwonnen want het was echt wel mooi!
En daar zaten we dan, samen met nog een tiental mensen, onder de bomen op het strand, wachtend op de volgende boot die ons ging afzetten op het zeer relaxe eiland, Koh Bulon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten