Yes yes yes, schreeuw het van de daken: yours truly is bevallen! Op 8 december 2015 om 23u08 kwam ons zoontje, Harvey, op de wereld. Een klein ventje wel (2kg370 en 46cm) maar hij wordt sterker met de dag!
Hoe reddeloos en onervaren kan je je voelen na zo'n gebeurtenis. Hoe gans je wereld opeens veranderd en niets meer is als voorheen (en ook nooit meer zo zal zijn): de twijfel, de liefde, de slapeloze nachten, de verantwoordelijkheid, de angst, de onzekerheid,... Een eindeloze lijst aan veranderingen! Maar vooral liefde, heel veel liefde.
We mochten zeer plots en vroeger dan verwacht naar huis (Harveytje was sneller dan verwacht bijgekomen). En ik was bang, verschrikt voor hetgeen ons te wachten stond, onzeker als geeneen... Niet echt mentaal voorbereid op het feit dat we naar huis mochten.
En dan kom je thuis. Ik kan het niet beter verwoorden als een goede vriend van me: thuiskomen met een baby is als kamperen in je eigen huis! Je overleeft en doet alles in functie van je kindje. Overal liggen de restanten van de (meer dan verwachte, waar ik eeuwig dankbaar voor ben trouwens) generositeit van vrienden en familie, maar opruimen zit er niet direct in waardoor je huis er als een 'warzone' gaat uitzien. Enorm stresserend als je gewoon bent van altijd alles netjes op z'n plaats te hebben (zelfs al moet je hier nu in de verste verte niet aan denken!).
Zorgen voor Harvey gaat als vanzelf. Je doet dit met onvoorwaardelijke liefde en devotie. Een oerinstinct uitgaande van de mooiste vorm van pure liefde die er bestaat. Maar er is een serieuze keerzijde aan de medaille: de emoties en hormonen. Twijfel en onzekerheid slaan je om de 10 minuten om de oren: 'ga ik dit wel kunnen, doe ik dit wel goed'. De angst en onmacht grijpen je met momenten bij de keel. En de huilbuien, oh my god, huilbuien met snot en kwijl en natte mouwen en natte schouders van de sweety... Wie heeft het over een roze wolk? Hoe kan men hier in godsnaam van genieten? De meest vermoeiende en stresserende tijd van mijn leven. Niemand zei dat het makkelijk zou zijn, maar deze rollercoaster had ik niet verwacht! Mama's in spe, behoede u voor uw hormonen na de bevalling! Hoe georganiseerd ik ook dacht te zijn (hoe sterk ik ook mag lijken voor de buitenwereld), niets kan je voorbereiden op je eigen gevoelena die wachten om toe te slaan op werkelijk elk moment van de dag.
Gans deze situatie zou nog veel erger zijn, als ik de vroedvrouwen niet had! Deze dames zijn werkelijk engelen! De vroedvrouwen in het ziekenhuis staan je niet enkel bij de bevalling bij (de meest spannende gebeurtenis van je leven!), ze leren je alles over hoe je je baby moet verzorgen. Ze geven tips en bijsturing waar nodig. Ze zijn je steun en toeverlaat in die drukke eerste dagen. De vroedvrouwen aan huis evenzeer: cherubijnen eerste klas! Zonder de tips van deze dame zat ik nu nog meer in zak en as (lees: ik ben een wrak, maar het kan nog erger, trust me!).
En zo gaan we verder, dag per dag. Hopend op meer zelfvertrouwen en regelmaat (hopen op meer slaap zou tijdsverlies zijn). Hopend op een gezonde baby. Hopend op het opbouwen van een leven met mijn kersverse gezinnetje. Hopend op de zonsopgang na een rustige nacht... Nog een dagje dichter bij het einde van de onzekerheden en twijfels. Een dagje dichter bij genieten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten