Het moet gezegd zijn: meestal post ik luchtige dingen. Happy happy, joy joy stuff... Dat wil niet zeggen dat ik geen mening heb over andere zaken die ons overkomen en vandaag was de druppel... Ik rij graag met de auto. Ik ben ook wagenziek wanneer ik als passagier meerij, dus is het meestal ikzelf die de beslissing neem om te rijden. Ik heb nog geen ongelukken gehad, dus ik veronderstel dat ik een redelijk goede chauffeur ben (ik maak ook fouten hoor, absoluut geen perfectie te bespeuren hier!)...
De afgelopen tijd valt het me op dat ik het verkeer als enorm agressief ervaar, alsof alles en iedereen eerstes wil, zonder rekening te houden met de andere weggebruikers. De hoffelijkheid in het verkeer is verdwenen. De verdraagzaamheid van de bevolking heeft zijn verzadigingspunt bereikt. Het verkeer lijkt enkel nog om het ego te gaan: ik moet op tijd zijn, ik heb voorrang, ik moet uitwijken dus jij moet wachten, ik ga hier parkeren, ik, ik, ik...
Vandaag heb ik hieromtrent mijn persoonlijke breekpunt bereikt. Ik die nota bene supergraag met de auto rij, die nooit schrik heb op de baan, die iedereen zou rondvoeren en ophalen, die mensen overlaat op het zebrapad en die altijd over m'n schouder kijk voor het inslaan, om zeker die ene fietser niet omver te rijden.
8 maanden zwanger en bijna van de baan gereden worden door iemand die op het tweede rijvak naast je rijdt (naast als in parallel!) en wil uitwijken voor een wegversperring die er aan komt. Die het nodig vind om bijna je neus ervan te sjezen, gretig zwaaiend met z'n middelvinger (ik denk dat die meneer dacht dat hij aan het ritsen was...) en brutaal remmend om het mij in deze situatie nog moeilijker te maken... Helemaal over mijn toeren probeerde ik erna een parkeerplaats te vinden, maar toen ik bijna aangereden werd bij het van rechts uit een straatje komen, besliste ik om gewoon alles te laten voor wat het was en terug huiswaarts te keren (leuke, gezellige namiddag op de koffie met vriendinnen verpest). Om helemaal int zweet en tranen tot mezelf te komen (ohja hormonaal zijn is DE MAX!)...
Enkele weken terug konden de sweety en ik dood geweest zijn door een inhalende tegenligger (een ander en even prettig verhaal, waarin egoïsme en onoplettendheid de hoofdrol spelen), dus ik denk dat de emoties van vandaag daar nog wat mee te maken hebben. Wij hadden geluk, maar er zijn ontelbaar veel families die dat geluk niet ervaren en die nodeloos afzien (dag in, dag uit) door de daden van een ander.
Ik zei het al eerder, ik ben absoluut geen perfecte chauffeur, maar na een dag als vandaag zal ik toch absoluut wat kalmer rijden en aandachtiger zijn voor m'n medemensen in het verkeer. Ik hoop dat ik ten minste een enkeling onder jullie hetzelfde kan doen beslissen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten