Officieel een maand thuis en het zelfbeklag begint naar boven te komen, ik voel het borrelen in mijn kleine teen!
Je hebt zo van die dagen dat je redelijk geagiteerd wakker wordt (zonder reden want elke ochtend samen wakker worden met de sweety is momenteel pure liefde!) en dat je bij het kleinste die misloopt een mini-vulkaanuitbarsting van overreagerend woordgebruik hanteert, waarvan je dan zelf schrikt...
Het feit dat ik alsmaar zwel (langs alle kanten want ik draag 'in het rond', lees: zwemboei) doet het zelfvertrouwen ook geen goed. Vandaag was bvb mijn meest vreugdevolle moment toen ik eindelijk zwangerschapspantys vond (allen naar Belly Boutique!).
Wat een spannende dagen zeg. Vandaag vertrok ik met mijn schoonzus om 20u voor een leuke avond naar een evenementje en lag ik om 21u15 al terug in mijn zetel... What's up with that! Het lag meer aan het evenement dan wat anders (moet ik eerlijk over zijn), maar ik kan het niet laten me te voelen als een buitenbeentje. Alsof je als zwangere geen recht hebt op je amuseren, je hebt het idee dat je dingen misloopt door je afwezigheid. Ergens wil ik misschien aan mezelf niet toegeven dat ik eigenlijk best wel wat rust, dat het aan mij ligt en dat ik ervoor kies me te vervelen in plaats van te genieten van het mogen niets doen... En toch!
Gelukkig begint de babykamer vorm te krijgen en kan ik stilletjes aan de doopsuikers beginnen. Alles valt op z'n plooi en ik zal moeten accepteren dat mijn leven niet meer hetzelfde zal zijn als voordien (rebelse hormonen!), maar dat ik meer zal winnen dan verliezen... Oh well!
 |
Met het hoofd in de wolken!
|
Chill!
It's all just the hormones talking!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten